0
0
මිහිතලයට රහස් කියන්නාත් මෙන් ඇදහැලෙන සවස් වරුවේ වැස්ස,
මවන්නේ පෙම්වතාගේ මෘදු පහස විඳිමින් සිටින පෙම්වතිය ගෙ සිතූ රටා මෙන් මෘදු සංධ්වනියකි.
දිවා අව් රැස් හී නැහැවී ගිය මිහි තලය සන්ධ්‍යාවේ සිසිල් මිනී කැට මෙන් වැහි බිදු සමග ගැටි රිදී පැහැති මීදුමකින් නැහැවී යයි.
සෑම වැහි බිඳුවක්ම සියුම් පොරොන්දුවකි,
කොළ සහ වහල මත එකසේ නටන කරුණාවේ නොනවතින මොහොතකි.
වාතය තෙත් පොළොවේ සුවඳින් බරයි,
ආත්මය සසල කරන සුවඳක්,
අමතක වූ සිහින පිළිබඳ මතකයන් අවදි කරයි.
මේ නිස්කලංක හෝරාවේ,
වැස්ස කවියෙක් වෙයි,
සැනසීමේ සහ අලුත් කිරීමේ කතා ගොතමින්,
විඩාබර හදවතට නැළවිලි ගීතයක් වෙයි.
