0
0
( A Short Story )
සුමුදු මල් මිටක් වන් ඇගේ මුව මතට තුහිණ වරුසාවක් ඇදහැලෙන්නට විය...
වියළි දෙතොලෙහි පැලුම් දාර මත ගැල්වූ ස්ට්‍රෝබෙරි සුවඳ ලිප් ග්ලෝස් Gypsona මල් කළඹෙහි පැහැයට ඔබින ය....
නිකොටින් වලා අතර හිඳ මොහොතක් රහසින් ම හදවතෙහි සල්ලාල උපැස් යුවල හරහා ඈ විඳින්නට වී යලිත් ඈත නිහඬ ගුවනත මත දරාගත නොහැකි කඩා වැටී මිලින තතක් සුසර කරන්නට ගතිමි
වෘකයෙකුගේ විලිස්සාගත් දත් අතර හදවත කීතු වන්නාක් සේ දැනෙන්නට විය...
දෙනෙත් කඳුලුවලින් නොපිරෙන තරමට ම වියැලී ඇති බවක් හැඟේ
වයින් වීදුරුවකට යෙදූ මිදි යුෂ පානයක් (like fake vine) අතැතිව ඇය මා දෙසට පිය නගන්නට වී නිකොටින් දුමාරය නොගැටෙන මායිමේ නැවතෙන්නට විය....
ඉතා ගෞරවයෙන් ඇය සිය ගුරු සම්ප්‍රාප්තියට ස්තූති කරද්දී .....
කීතු වූ හදවතින් එහෙව් ගුරු භක්තියට ගර්වයට මා සාප කරන්නට විය!
ඇයට අවශ්‍ය මගේ මද සිනහව මිස ශෝකාන්තයක පුලුල් ධාරිතාව නොව
සියල්ල යටපත් කරමින් එය නොවෙද දිය යුතු හොඳම ත්‍යාගය!
''සුභ විවාහ දිවියක් නොසන්ඩාල අහිංසක ගෑණු ලමයෝ...!''
''ස්තූතියි...ඔබට''
ඇය යලිත් හිස නමා නික්ම යන්නට වී සාදය අතරතුර මා දරාගත නොහැකි හුදෙකලාවක හෙම්බත් වන්නට විය...!
ආදරයකල ඇයට වෛර කල හැකිනම් එය කෙලෙස නම් පහත් නිවට කමක් ද?
අදූරදර්ශී නිවටයෙකු වීමට වඩා නන්නාඳුනන පරාජිතයෙකු ව නික්ම යා ම ශ්‍රේෂ්ඨ විය යුතු නෙවෙද ?
ඉතින් එය කෙසේ හෝ දරාගත යුතු ය...
ඇයට බිඳක් හෝ නොදී ම ඉවසිය යුතු නොවෙද?
විරහව...!
කාලයේ ඇවෑමෙන් යනෙන මිනිසුන් ජීවිතයේ කුමන හෝ කාර්තුවක නෙත් සනහන ...එක්කෝ නෙත් පීඩිත....
නොයෙක් වූ රංඟනයන් හි නලුවන් සේ හැසිරෙති...
ඉතින් සියලු භූමිකා රඟ දක්වා අවසානයේ එකී මිනිසුන් නික්මගිය පසුත්....
ඔවුනට අප වෙනුවෙන් ඉපයූ අති මහත් කාලය වෙනුවෙන් අසීමාන්තික ව ගෞරව කල යුතු ය....
ප්‍රේමය නම් පලිබෝධයක් යැයි අදින් පසු මා සිතන්නට මත්තෙන්.....
එකී ප්‍රේමය ම ඇය අතින් ග්‍රීස්මයේ සොඳුරු හැන්ඳෑ අහසක් බඳුව,
වස්සානයේ සතුටින් පිරී යන දිය පහරක් බඳුව,
රැයෙහි අහසක් බඳුව,
නිවර්තනයක හරිත පැහැයෙහි ක්ශාරය දොවා ගත් සුළඟක් බඳුව...,
හේමන්තයක් බඳුව,
වසන්තයේ නෙලාගත් Gypsona මල් මිටක් බඳුව,...
හැඩවූ වගක් මා අමතක කල යුතු ද නැත.....!
එය මාත් සමඟ ම සදාකාලික ව මිය යා යුතු ය!
-අවාරයේ ඇති වූ හැඟීම් අවාරයේ ම මිය යා යුතු ය-
_අහස්...✍️_
